ROZDZIAŁ 30

           Czy ja się przesłyszałem? Nie… To niemożliwe, oni sobie ze mnie żartują. Tylko kłamią, bo chcą się na mnie odegrać za wszystkie żarty, które im zrobiłem. Uwielbiałem je. I te bezcenne miny, kiedy dadzą się nabrać! A teraz oni się tylko zgrywają w ramach zemsty. Na pewno.

– To było dobre! – wybuchnąłem śmiechem, otrzymując zdezorientowane spojrzenie od Brooke. – Prawie się nabrałem!

– Stary ja nie żartuję – warknął Colin.

– Jasne, jasne – dalej się śmiałem. Nie przyjmowałem do wiadomości  tego, że może jednak mówi prawdę.

– Kurwa Bieber! – wrzasnął tak głośno, że nawet Brooke podskoczyła. – Ogarnij się i przyjeżdżaj do jego domu!

– Ty nie żartujesz – powiedziałem cicho sam nie wiem do kogo.

– Nie w takich sprawach – mruknął. – Widzę cię tu za dziesięć minut.

                Rozłączyłem się i rzuciłem telefon na piasek. Zacząłem patrzeć się przed siebie, nie słuchając co Brooke do mnie mówi. Moja głowa była pusta. Nie wiedziałem o czym mam myśleć. Muszę się dowiedzieć co się stało. Dlaczego nie żyje. Swoją drogą powinniśmy się zacząć bać. Ostatnio dzieję się tyle rzeczy. Cały czas ktoś ginie, a to zdecydowanie nie jest normalne. Brad, potem Mona, teraz Chris. Kto będzie następny? Kto za tym stoi? Mam pewne podejrzenia, ale to nic pewnego. Jednak muszę to sprawdzić i jeśli okaże się to prawdą to obiecuję, że Thomas zginie bardzo wolną i bolesną śmiercią.

– Justin do cholery! – do moich uszu dotarł wreszcie rozwścieczony głos Brooke. Podniosłem głowę i spojrzałem na nią. Wpatrywała się we mnie ze złością i smutkiem. – Możesz mi łaskawie powiedzieć co się stało? I dlaczego siedzisz od piętnastu minut nic nie mówiąc! I jeszcze mnie ignorujesz! – zaczęła jeszcze głośniej krzyczeć. – Wydaję mi się, że jesteśmy parą i powinniśmy sobie wszystko mówić! Ale jeśli jest inaczej to oświeć mnie – patrzyła na mnie wyczekująco. Układałem sobie w głowie jak jej wszystko powiedzieć. Kiedy po kilku minutach nie otrzymała odpowiedzi głośno westchnęła i zaczęła iść w kierunku domu. Chwilę wpatrywałem się w oddalającą się sylwetkę dziewczyny, po czym wstałem i pobiegłem w jej kierunku.

– Brooke, poczekaj! – złapałem ją za rękę, którą od razu wyrwała. – No daj spokój! – jęknąłem, stając przed nią. Spojrzała na chwilę w moje oczy, po czym odsunęła się w bok, chcąc przejść. Zrobiłem to samo.

– Możesz się przesunąć? – zapytała z irytacją w głosie.

– Nie mogę – powiedziałem – nie gniewaj się na mnie.

 – Jak mam się nie gniewać? – odparła, załamując ręce. – Ignorujesz mnie i okłamujesz.

– Nawet nie dałaś mi szansy, żebym ci powiedział o co chodzi – broniłem się.

– Nie dałam? – podniosła głos. – Siedzieliśmy tam wystarczająco długo, ale ty postanowiłeś milczeć!

– Musiałem to przemyśleć.

– Przemyśleć co – spojrzała na mnie wyczekująco, zakładając ręce na piersi.

– Chris nie żyje – powiedziałem cicho. Dziewczyna patrzyła na mnie z uchylonymi ustami. Widziałem jak w jej oczach zbierają się łzy. Może znała Chrisa krótko, ale zdążyła już się do niego przyzwyczaić. To był specyficzni koleś. Zawsze wiedział co i jak powiedzieć. Będziemy za nim bardzo tęsknić.

– Jak to nie żyje? – zapytała.

– Nie mam pojęcia co się stało – wzruszyłem ramionami. – Colin dzwonił i powiedział, żebym przyjechał.

– No to co my tu jeszcze robimy! – wrzasnęła i ruszyła w stronę domu.

– Nie, nie, nie – zatrzymałem ją. – Ty nigdzie nie jedziesz.

– Dlaczego?

– Nie wiadomo co tam możemy zastać – podrapałem się po karku.

– Grabisz sobie Bieber – spojrzała na mnie groźnie. Mówi po nazwisku, czyli jest nieźle wkurzona.  – Jadę z tobą i bez gadania. Chodź – pociągnęła mnie za rękę. Tym razem wygrała.

                Dobiegliśmy do domu i szybko wsiedliśmy do samochodu. Po kilku minutach byliśmy pod domem Chrisa. Chyba pierwszy raz pokonałem ten odcinek tak szybko. Na miejscu stały auta chłopaków. Wysiedliśmy i zaczęliśmy iść do domu. Kiedy otworzyłem drzwi chłopaki się o coś kłócili.

– Nie mógł tego zrobić! – krzyknął Colin. Po jego policzkach spływały łzy. Nawet najtwardszy człowiek na świecie nie wytrzyma wszystkiego. Chris był jego najlepszym przyjacielem. Znali się właściwie od dzieciństwa. Wszystko robili razem. Przez chwilę nawet myślałem, że są gejami, ale wtedy okazało się, że Colin i Mona są razem.

– Widzę, że szanowny Bieber postanowił się pojawić – powiedział drwiąco Ryan.

– Odczep się – warknąłem – przyjechałem jak najszybciej się dało.

– Tylko najpierw musiałeś coś dokończyć z panną Curtis – burknął. Postanowiłem nie zwracać uwagi na jego docinki. Po prostu jest zazdrosny o Brooke.

– Możecie mi wyjaśnić co się stało? – zapytałem, starając się zachować spokój.

– Zabił się – powiedział Colin – tak po prostu mnie zostawił.

– Gadasz głupoty – Matt walnął go w tył głowy. – Nie miał powodów, żeby to zrobić. To jest ukartowane. Jestem pewien.

– Że niby popełnił samobójstwo? – Brooke spytała cicho. Wszyscy skierowali na nią spojrzenia, kiedy Colin kiwnął głową. – Jesteście pewni? To bardzo łatwo zaaranżować.

– Jedyna, która myśli logicznie – mruknął Matt.

– Możecie mi go pokazać? – jej głos był taki słaby, że ledwo ją słyszeliśmy.

– Brooke – zacząłem – nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

– Ale ja chcę – upierała się.

– Chodź – Jake wskazał ręką, żeby poszła za nim. Westchnąłem głośno i ruszyłem za nimi. Weszliśmy po schodach do pokoju Chrisa. Kiedy weszliśmy do środka, pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to chłopak zwisający z sufitu. Automatycznie odwróciłem wzrok. Nie chciałem na to patrzeć.

– Musicie być głupi, żeby myśleć, że zabił się sam – dziewczyna zaśmiała się ponuro. Spojrzeliśmy na nią, czekając na jakieś wyjaśnienia.

Brooke’s POV

Oni udają czy jak? Nie jestem patologiem czy kimś takim, ale z tego co tu zastaliśmy można łatwo wywnioskować, że to na pewno nie było samobójstwo. A poza tym, Chris miał idealne życie. Nie miał powodów, żeby je kończyć. Mnóstwo kasy, panienek, przyjaciół… Czego chcieć więcej?

                Patrzyli na mnie jak na kosmitkę, kiedy powoli podeszłam do martwego chłopaka i zaczęłam się mu przyglądać.

– No dobra – obeszłam go dookoła, żeby lepiej wszystko zobaczyć – co my tu mamy?

– Eee… –  zaczął Justin, drapiąc się po karku. Zatrzymałam się i leniwie na niego spojrzałam – Brooke, nie brzydzi cię ten widok?

– Kwestia przyzwyczajenia – wzruszyłam ramionami. Właściwie sama się sobie dziwiłam, że mój odruch wymiotny się jeszcze nie włączył i nie uciekłam ze łzami w oczach. Widok zmasakrowanego przyjaciela to nic miłego. Ale jak powiedziałam: kwestia przyzwyczajenia. Dawniej często widywałam coś takiego. Na początku nie mieściło mi się to wszystko w głowie; dręczyły mnie koszmary, nie mogłam jeść, bo zaraz chciałam wszystko zwrócić. Ale przywykłam i udało mi się z tym żyć. Jeśli nie dotyczyło mnie – było okay. To dlatego tak zareagowałam na trupa w łazience. Mój dom, moja łazienka, moja wanna i nieżywy, zmasakrowany człowiek. Nie polecam.

– No to powiesz nam czemu jesteśmy głupi? – zapytał zniecierpliwiony Colin.

– Bo myślicie, że zabił się sam – westchnęłam – a to nie prawda.

– To już mówiłaś – warknął, na co otrzymał ode mnie i Justina wkurzone spojrzenia. Rozumiem, że stracił przyjaciela, ale to nie upoważnia go do wyżywania się na mnie. – Ale przecież widać, że się powiesił do cholery!

– Colin, Colin, Colin… – pokręciłam głową – ty jesteś ślepy czy udajesz?

– O co ci chodzi? – zapytał i spojrzał na mnie jakby z zaciekawieniem. To samo z resztą. O Boże, mam do czynienia z idiotami!

– Powiesił się, podciął żyły, postrzelił i jeszcze wziął tabletki? – pokręciłam głową z niedowierzaniem, patrząc na chłopaków. – Tyle sposób, żeby się zabić? No błagam was!

– Przecież on się tylko powiesił – powiedział cicho Jake.

– O Boże – westchnęłam. – Patrzcie – podeszłam do wisielca. – Czerwone końcówki rękawów bluzy – podniosłam materiał ukazując pocięte nadgarstki. – Sklejone włosy – zaczesałam jego włosy za ucho i pokazałam chłopakom moje czerwone od krwi palce. – I tabletki - podeszłam do biurka pod oknem i wzięłam do ręki lekarstwa. – Puste opakowanie środków przeciwbólowych. Czyżby chciał sobie uśmierzyć ból? – zaśmiałam się smutno.

– Może chciał mieć pewność, że na pewno się zabije? – zaproponował John.

– To niemożliwe! – krzyknęłam. – Nie ma obok niego niczego, na czym mógł stanąć, żeby się powiesić – gestykulowałam rękoma – czyli nie zrobił tego sam.

– A krzesełko? – Scott wskazał ręką na mebel.

– Jest w drugim końcu pokoju – zmarszczyłam brwi i usłyszałam ciche pomruki chłopaków.  – Ale załóżmy, że jednak jakoś udało mu się założyć sznur na szyję – zaczęłam. – Niemożliwe byłoby, żeby postrzelił się z tak rozciętymi żyłami – westchnęłam i kiedy spojrzałam na nieboszczyka zachciało mi się płakać. Chyba dopiero teraz docierało do mnie co się stało. – No ale jeśli jakimś cudem by mu się to udało, to co? Postrzelił się i jak niby miał się potem powiesić? To bezsensu.

– W sumie masz rację – westchnął Colin. – No więc jak ty to widzisz? Co tu się stało?

– Możemy się jedynie domyślać – powiedziałam, rozglądając się po pokoju. – Jest tutaj strasznie duży bałagan, jakby…

– Jakby się z kimś szarpał – przerwał mi Justin.

– Właśnie – kiwnęłam głową. – Nigdzie też nie zauważyłam broni, która jeśliby się miał postrzelić, powinna leżeć obok niego.

– No to co tu się stało? – powiedział cicho Colin. Czułam, że jest na skraju załamania.

– Chris musiał się z kimś szarpać – zaczęłam wychodząc z pokoju. Chciałam przez chwilę odpocząć od tego widoku. Zeszłam na dół, cały czas czując za sobą obecność chłopaków. – Potem ten ktoś strzelił mu kulką w głowę, podciął żyły – zatrzymałam się, chwile nad tym myśląc. Do moich oczu w końcu napłynęły łzy – albo na odwrót. Może to jakiś psychol. No i wydaję mi się, że na koniec go powiesił – powiedziałam załamującym się głosem. Chłopaki spuścili głowę, analizując moją wersję wydarzeń.

– Musimy się dowiedzieć kto to zrobił – Colin zacisnął pięści i spojrzał na mnie z mordem w oczach. Mam nadzieję, że nie jest wrogo do mnie nastawiony. Nagle zaczęłam czuć się źle.

– Niedobrze mi – wyszeptałam, przykładając dłoń do ust i szybko kierując się do łazienki.  Jak tylko weszłam do środka, szybko zamknęłam drzwi i podbiegłam do toalety i zwróciłam całe jedzenie, które dzisiaj zjadłam.

– Brooke, wszystko w porządku? – usłyszałam zza drzwi zatroskany głos Justina. – Otwórz, pomogę ci.

– Nie! – krzyknęłam. – Nie chcę, żebyś mnie widział w takim stanie. Idź do chłopaków – poleciłam – zaraz wrócę.

                Usłyszałam jak chłopak wzdycha i odchodzi. Oparłam się na muszli i głęboko odetchnęłam. Spokojnie Brooke, nic się nie stało. Nagle poczułam jak po moich policzkach spływają łzy. To dla mnie trochę za dużo. Moje życie nigdy nie było proste, ale teraz to już chyba przesada. Dlaczego wszyscy, na których mi zależy giną? Sprowadziłam na nich wszystkich nieszczęście. Jakbym się nie pojawiła Brad, Mona i Chris dalej by żyli. A kto będzie następny? Kto tym razem umrze? Muszę to jakoś przerwać. Ale jak?

                Podniosłam się i na drżących nogach podeszłam do umywalki. Odkręciłam wodę i przemyłam twarz. Zaczęłam przeszukiwać szafki w poszukiwaniu jakiejś szczoteczki do zębów. Nie chciałam używać tej Chrisa. Niestety nie udało mi się znaleźć tego czego szukałam, ale natknęłam się na gumy. Co robią w łazience? Przynajmniej się teraz przydadzą. Zamknęłam szafkę i wyszłam z  łazienki. Udałam się do salonu, gdzie siedzieli chłopcy.

– Co się dzieje? – zapytałam, widząc ich zdenerwowanie. Błagam, nie chce już złych wiadomości.

– Trzeba coś z nim zrobić – powiedział Colin. Jego spokój mnie przerażał.

– Wyprawimy pogrzeb? – zapytałam.

– Nie możemy – westchnął – za dużo formalności. Jeszcze ktoś zacznie węszyć.

– Racja – odparłam. – To wy coś wymyślcie, a ja… – zacięłam się, bojąc się dokończyć.

– Ty co? – zapytał Justin.

– Ja…– jąkałam się – może mogę… umm… go ogarnąć? – zapytałam cicho. – Wiecie o co mi chodzi.

– Tak, tak – Colin podrapał się po karku. – Jest cały twój – zaśmiał się ponuro.

                Nic nie odpowiedziałam tylko podniosłam się i bez słowa poszłam do pokoju Chrisa, który teraz leżał na łóżku. Zapewne chłopaki go zdjęli. Wzruszyłam ramionami i weszłam do łazienki, biorąc z niej mokre ręczniki. Wróciłam do pokoju i podeszłam do łóżka, siadając na nim. Patrzyłam się przez chwilę na spokojną twarz chłopaka. Wyglądał jakby spał. Pokręciłam głową, żeby nie myśleć o tym i zaczęłam wycierać krew z jego skroni.  Kiedy skończyłam spojrzałam na jego nadgarstki. Podciągnęłam rękawy bluzy i delikatnie przejechałam ręcznikiem po zakrwawionej ręce. Kiedy zaschnięta krew zaczęła się zmywać, moje oczy rozszerzyły się w szoku, kiedy zobaczyłam, że wszystkie cięcia są w kształcie litery „T”. Teraz już jestem pewna, że to nie było samobójstwo. Szybko skończyłam obmywanie ran i zaciągnęłam rękawy z powrotem. Zastanawiałam się czy powiedzieć o tym chłopakom. Wkurzą się i to bardzo, a ja nie lubię kiedy są źli. Boję się wtedy. Ale z drugiej strony czemu Thomasowi ma ujść to wszystko na sucho. Oni się na nim zemszczą. To będzie bardzo wolna i bolesna śmierć, zważając na to, że zabił dwóch naszych i Brada. Ale dlaczego on ma tak cierpieć? Brooke cholera! On zabił osoby na których ci zależało! Dlaczego ty go jeszcze bronisz! Sama nie wiem, ale nie chciałam, żeby cierpiał. Już i tak dużo osób zginęło. „A jeśli tego nie przerwiesz to zginie jeszcze więcej!” – krzyczała moja podświadomość. Czy chciałam jej słuchać? Średnio.

– Brooke, co się stało? – nagle przede mną wyrósł Justin. Byłam tak zajęta kłócenia się ze sobą, że nawet nie zauważyłam kiedy przyszedł.

– Co się stało? – zapytałam, nie wiedząc o czym on mówi.

– Płaczesz – podniósł dłoń i kciukiem starł łzy, które spływały po moich policzkach. Nawet tego nie zauważyłam.

– To wszystko mnie już przerasta – wyrzuciłam ręce w górę. – Dlaczego wszyscy na których mi zależy giną?

– Na to pytanie niestety nie znam odpowiedzi – mruknął, spuszczając głowę.

– To wszystko moja wina – podniosłam się gwałtownie. –Jakbym się nie pojawiła wszyscy by żyli. Brad, Mona i Chris!

– Nie mów tak! – krzyknął Justin, podchodząc do mnie i chcąc mnie przytulić. Odepchnęłam go od siebie i przeszłam na drugi koniec pokoju.

– Dlaczego mam nie mówić prawdy?! – krzyknęłam spanikowana. Zaczęłam się bać, że jak to do niego dotrze to mnie zostawi. A ja głupia jeszcze starałam się mu to uświadomić. O Boże, jestem idiotką.

– Jakbyś się nie pojawiła dalej byłbym potworem! – starał się mnie przekrzyczeć.

– Jakbym się nie pojawiła nie miałbyś problemów!

– A może ja lubię problemy?!

– Ja muszę iść – spojrzałam na niego przerażona. W mojej głowie zaczęły dziać się złe rzeczy. Potrzebuję ognia. Natychmiast.

                Ostatni raz obdarzyłam chłopaka wystraszonym spojrzeniem i szybko wyszłam z pokoju. Zbiegłam po schodach i z prędkością światła opuściłam dom, zostawiając chłopaków w całkowitej dezorientacji. Słyszałam kroki za mną, które na pewno należały do Justina. Przyśpieszyłam jeszcze bardziej, chcąc od niego uciec. Zawsze kiedy miałam potrzebę uspokojenia się (wiecie o czym mówię) Justin ze mną rozmawiał. To mi naprawdę pomagało. Rozmowa z nim to jak leki przeciwbólowe. To uśmierzało ból. Dużo razy kłóciliśmy się o moją chorobę. Ale Justin wiedział na co się pisze. I pomagał mi jak nikt inny, za co jestem mu niezmiernie wdzięczna. Jednak tym razem miarka się przebrała. Teraz nie wystarczy pogadać. Teraz trzeba przejść do czynów.

                Skręciłam w ciemną uliczką i zatrzymałam się, rozglądając się dookoła. Uśmiechnęłam się kiedy mój wzrok padł na stertę kartonów. Lepiej mi się nie mogło trafić. Zaczęłam iść w ich stronę, gdy ponownie usłyszałam kroki.

– Justin idź stąd – nakazałam, nie odwracając się. – Nie słyszałeś?! Nie chcę cię tu! – krzyknęłam, kiedy nie otrzymałam odpowiedzi. Znowu cisza. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam w jego kierunku. Nie było go tam. To znaczy ktoś stał, ale nie on. To zdecydowanie nie jest on. Cholera. Jak to nie Justin to… O nie. Ja wiem kto to jest. Cholera, cholera, cholera. Tylko nie on.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TYLKO MNIE NIE ZABIJAJCIE! 

Wiem, że jest krótki, ale naprawdę nie mam czasu, żeby napisać coś dłuższego. Dzisiaj mam ostatni "wolniejszy" dzień (o ile można to tak nazwać) i siadłam, żeby szybko naskrobać rozdział. Jeśli dzisiaj by się nie pojawił, nie wiem kiedy by się to stało. Także możecie się cieszyć, że coś w ogóle jest :D

Nie wiem kiedy pojawi się następny, bo jak już wspominałam nie wyrabiam się z niczym i na nic nie mam czasu. Czemu dni nie mogą być dłuższe?? 

Dobra koniec, już się zamykam xd Do zobaczenia :*

CZYTASZ = KOMENTUJESZ